Ο δεύτερος βιασμός της Σοφίας Μπεκατώρου…

Έχω μια φίλη την Αλεξάνδρα, είναι σαράντα χρονών.
Γνωριζόμαστε καλά εδώ και δυο δεκαετίες, ξέρω το μυστικό της.
Ένα βράδυ μετά από πολλές ρακές, γύρισε και μου είπε πως όταν ήταν πιτσιρίκα την κακοποιούσε σεξουαλικά ένας θείος της. Ο αδερφός της μάνας της.
Αυτό μόνο. Ούτε κουβέντα παραπάνω. Ούτε κουβέντα παραπάνω δεν μπορούσε να μου πει για το συμβάν.
Αλλά είχα καταλάβει ότι η ζωή της όλη, γύρω απ’ αυτό περιστρεφόταν. Γύρω απ’ αυτό το τραύμα που δεν επουλώθηκε ποτέ.
Με τα πολλά, την έπεισα ν’ αρχίσει ψυχανάλυση, πήγε σε μια καλή γιατρό, τα είπανε, ακόμη τα λένε. Πέντε χρόνια τώρα, γίνεται δουλειά.

Και το αποτέλεσμα φαίνεται. Η Αλεξάνδρα πατάει καλύτερα, δεν χάνει το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια της σε πρώτη ευκαιρία. Και τα συναισθήματά της τα βάζει σε  μια σειρά και η ζωή της μπήκε σ’ ένα δρόμο.
Στους γονείς της όμως, δεν έχει πει λέξη. Ο πατέρας της πέθανε πριν από τρία χρόνια, χωρίς ν’ ακούσει τίποτε για το έγκλημα. Η μάνα της το ίδιο, ανήξερη.
Ρωτάω την Αλεξάνδρα να μου το «γιατί».
Γυρνάει, με κοιτάει, παίρνει μια ρουφηξιά απ’ το τσιγάρο, απαντάει:
«Δεν μπορώ Χρήστο», μου λέει, «δεν γίνεται. Δεν έχω το κουράγιο. Και δεν ξέρω αν θα το βρω και ποτέ…»

Η Σοφία Μπεκατώρου το βρήκε όμως. Και βγήκε η Ολυμπιονίκης και κατήγγειλε την σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη σε νεαρή ηλικία από άνθρωπο της Ομοσπονδίας της μάλιστα. Και τα συνακόλουθα:

«Δεν μπορούσα να διαχειριστώ αυτό το συναίσθημα και δεν μπορούσα να το μοιραστώ με την ομάδα μου, γιατί μπορεί να μας δίχαζε. Η ομάδα μας, που συμπεριλάμβανε και την ανδρική, βρισκόταν πάντα σε ένα λεπτό σχοινί ισορροπίας και δεν υπήρχαν δυνατοί δεσμοί που θα μπορούσαν να με κάνουν να μιλήσω ανοιχτά.
Ο δε προπονητής μας ήταν 25 χρόνων, αρκετά συναισθηματικός και άπειρος σε θέματα διαχείρισης κρίσεων. Επίσης, τότε, δεν είχαμε κάποια συνεργασία με αθλητική ψυχολόγο και φυσικά δεν θα μιλούσα ποτέ στους γονείς μου, γιατί θα με σταμάταγαν από την ιστιοπλοΐα. Στο μικρό και αθώο μυαλό μου η μόνη λύση ήταν να σιωπήσω και να κάνω ότι δε συνέβη τίποτα. Έκλαψα πολύ και όταν ξύπνησα άρχισα μία παράσταση που έληξε μέχρι και πριν από λίγο καιρό».

Η παράσταση έληξε, η Σοφία μίλησε, αλλά μια καινούρια παράσταση ξεκίνησε αμέσως μετά απ’ την εξομολόγησή της.
Γιατί τα είπε τώρα, νωρίτερα δεν μπορούσε;
Ποιόν θέλει να βλάψει, ποιες καταστάσεις θέλει να εκμεταλλευθεί;
Είμαστε σίγουροι ότι δεν τα έβγαλε απ’ το μυαλό της;
Και άλλα πολλά.

Ως και αυτός ο πρόεδρος της ομοσπονδίας Ιστιοπλοΐας, ο κύριος Αντώνης Δημητρακόπουλος βγήκε και δήλωσε πράγματα απίθανα:
«Αν δεν καταγγελθεί όμως κάτι, αν δεν τον ήξερε κάποιος, τι μπορούμε να πούμε για αυτό; Δεν ξέρουμε κατ’ αρχάς αν συνέβη, αν θέλουμε να είμαστε τελείως αντικειμενικοί».

Μάλιστα το είπε, το κατέγραψε το δημοσιογραφικό μικρόφωνο:
Δεν ξέρουμε κατ’ αρχάς αν συνέβη.

Μπορεί να το έβγαλε απ’ το μυαλό της δηλαδή η Μπεκατώρου. Μπορεί να το φαντάσθηκε, μπορεί να το οραματίσθηκε, μπορεί να σκέφτεται πως θα κονομήσει δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας. Και βγήκε και διηγήθηκε ένα παραμύθι, για το πώς την κακοποίησαν σεξουαλικά. Πώς τη βίασε ένας άνθρωπός της κοντινός, ένας άνθρωπος της εμπιστοσύνης της. Γιατί όχι δηλαδή, τόσος και τόσος κόσμος το έχει χαμένο, γιατί να μην το έχει χαμένο κι αυτή;

Κι αυτός αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες είναι ο δεύτερος ο βιασμός που βιώνουν όσα κορίτσια αποφασίζουν ν’ ανοίξουν το στόμα τους. Ο βιασμός της αμφισβήτησης, ο βιασμός της κοροϊδίας, ο βιασμός του εξευτελισμού από τον κάθε κρετίνο που είναι απολύτως πεπεισμένος ότι φταίει το θύμα. Γιατί τα ήθελε, γιατί κουνιότανε, γιατί ντύθηκε προκλητικά. Δέκα χιλιάδες χρόνια ανθρώπινης ιστορίας κι ακόμη δεν μπορούμε να καταπιούμε ότι δεν μπορεί, δεν γίνεται οι γυναίκες να είναι παιχνίδι στα χέρια των ανδρών…

Μια μικρή υπόκλιση λοιπόν στη Μπεκατώρου, που δεν μάσησε τα λόγια της και άνοιξε την καρδιά της. Κι άλλη μία, γιατί γνώριζε τι θα τράβαγε και δεν έκανε πίσω. Και πρόσφερε ένα μονοπάτι φωτεινό στις βασανισμένες ψυχές, που κρύβουν μέσα τους ποτάμια ολόκληρα από δηλητήριο:
Η αλήθεια είναι η μοναδική απελευθέρωση. Και μια μέρα ίσως το μάθει αυτό και η Αλεξάνδρα…