Για τα μάτια μιας Μυρσίνης

Εθελοτυφλώ, σημαίνει αρνούμαι να δω την πραγματικότητα, δεν παραδέχομαι το ολοφάνερο. Συμβαίνει συχνά στους ερωτευμένους ανθρώπους. «Τυφλωμένοι» από έρωτα, δεν βλέπουν μπροστά τους και προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Δεν γνωρίζω αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν πολιτικά ερωτευμένος με την Μυρσίνη Λοΐζου, γεγονός πάντως είναι ότι άργησε αδικαιολόγητα να αποσύρει την υποψηφιότητά της. 

Η κόρη του Μάνου Λοΐζου, είχε βαριά, αριστερά παράσημα πάνω της, με πρώτο και ίσως μοναδικό ακριβώς αυτό: ότι ήταν κόρη του Μάνου Λοΐζου, με όλα όσα αυτό συνεπάγεται.

Γιατί κατά τα άλλα, δεν συνέτρεχε κάποιος λόγος να την εντάξουν στο ψηφοδέλτιο με τους υποψήφιους του ευρωκοινοβουλίου. «Μεγαλώσαμε με ανθρώπους του πολιτισμού, με ανθρώπους της Δημοκρατίας, με αριστερούς. Όλο αυτό λοιπόν το έχω μέσα μου», έχει πει η ίδια, συμπληρώνοντας πως αν ο πατέρας της ζούσε θα ήταν ενταγμένος «στην ευρύτερη αριστερά». Αυτά.

Πολύ ωραία όλα όσα θύμιζαν τον πατέρα της και με ευρεία απήχηση στο αριστερό ακροατήριο που ενδεχομένως να την έστελνε στις Βρυξέλλες, αλλά όποιος είχε τη φαεινή ιδέα να την εντάξει στο ευρωψηφοδέλτιο, όφειλε και να την έχει ελέγξει, όπως και κάθε άλλον υποψήφιο. Βεβαίως, και η ίδια όφειλε να είχε ενημερώσει ότι είχε καταδικαστεί, επειδή λάμβανε τη σύνταξη της νεκρής μητέρας της επί πεντέμισι χρόνια. Όπως εξίσου αμελής ήταν η Κουμουνδούρου στην έτερη δικαστική περιπέτεια για απάτη (οφειλές) εις βάρος του Δημοσίου. Από κοινού λοιπόν τα λάθη, γιατί δεν πιστεύω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήξερε και απέκρυπτε, επειδή τόσο είχε μαγευτεί από το επώνυμό της. Στο κάτω-κάτω, η απόφαση του δικαστηρίου έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το λεγόμενο ηθικό πλεονέκτημα που υποτίθεται ότι πρεσβεύει το κυβερνών κόμμα.
Αλλά, όλα ήταν πολύ ειδυλλιακά και ρομαντικά για να χαλούσαν από κάποιες βασικότατες παραλείψεις.

Δεν έπρεπε όμως να την είχαν αποσύρει από τη μέρα ήδη που δημοσιοποιήθηκαν παλιότερες αναρτήσεις της, μέσω των οποίων προσέβαλε τα θύματα της 17 Νοέμβρη, έκανε χιουμοράκι με τη βόμβα που έσκασε στον Παπαδήμο ή τις φωτογραφίες με τους φλεγόμενους αστυνομικούς; Αυτά και μόνο, ήταν αρκετά για να μην ήταν τελικά υποψήφια. Αλλά εδώ, ίσως ο πολιτικός έρωτας που λέγαμε, να έπαιξε τον ρόλο του.

Αν όμως είχε συμβεί το αυτονόητο από τότε, σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα βρισκόταν εκτεθειμένος από τα χειρότερα και δεν θα εισέπραττε το μεγάλο μέρος της γενικής κατακραυγής.

Ο λόγος τελικά που δεν σαγήνευσε ως τέλους η Μυρσίνη τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι μία καταδικαστική απόφαση, τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.

Όσο για την εκτός τόπου και χρόνου φράση «ο φασισμός δεν θα περάσει», που περιλαμβάνει στην επιστολή της, ίσως να σηματοδοτεί «ηρωικά» το καθυστερημένο τέλος μιας αβάσταχτης υποψηφιότητας -φιάσκο.